Nie mający sobie równych grobowiec Taj Mahal

Grobowiec - Mauzoleum powstało w 1654 roku, wtedy zakończyły się prace nad jego zupełnym wykończeniem. W 1631 roku żona indyjskiego cesarza Szahdżahana, Mumtaz Mahal, zmarła przy porodzie jego czternastego dziecka. Miała zaledwie 38 lat, a w stanie małżeńskim przeżyła 18 lat.

Jak głosi legenda żona cesarza zobowiązała go przed swoją śmiercią do spełnienia 3 obietnic: nigdy się nie ożenić, zaopiekować się dziećmi oraz postawić na jej cześć budynek, który będzie ją upamiętniał po śmierci.

Zrozpaczony małżonek spełnił wszystkie prośby (oficjalnie nie posiadał nawet żony, ale miał konkubiny). Postanowił zbudować na jej cześć grobowiec-mauzoleum, który byłby godzien jego zmarłej żony – budowlę nie mającą porównywalnego odpowiednika w świecie. Według popularnego podania, pogrążony w smutku monarcha osiwiał w przeciągu jednej nocy.

Legenda głosi również, że ukończeniu budowy miał on rzekomo wydać rozkaz o obcięciu kciuków wszystkim robotnikom, by nigdy nie byli już w stanie stworzyć podobnego dzieła. Tak naprawdę żadne źródła nie potwierdzają tego faktu – do dzisiaj potomkowie tych rzemieślników są zaangażowani w odnawianie tej budowli.

Budowa Taj Mahalu trwała przez dwadzieścia dwa lata od 1632 do 1654 i pracowało przy niej, według różnych podań, od 20 do 25 tysięcy robotników. W budowie mogli mieć swój udział dwaj Europejczycy: Włoch pochodzący z Wenecji (Geronimo Veroneo) oraz Francuz.